Habitacle / Logistic
Gebouwen zijn spiegels van onze samenleving. Die spiegel toont ons het beeld van een menselijk lichaam dat een 'habitacle' draagt. De economie van constructie en de materiaalkeuzes laten op trefzekere wijze een logistiek, een woord wat de logica van de distributie van middelen en productie omhelst. Beslissingen over stadsplanning spelen met clair-obscur, een deurenkomedie met opkomsten en exits plegen een coup de théâtre.
De woning is een voor ieder van ons een bezorgdheid sinds het begin van ons bestaan. We moeten haar creëren, verstevigen, transformeren, slopen, tot op het punt waarop we haar misschien zelfs naar een andere planeet verhuizen. De mens bouwt met toewijding alsook met een razernij.
Brune Campos en Michiel Reynaert willen de kwestie van urbanisatie, die in hun ogen op het grondgebied van de stad Brussel op een gigantische tragikomedie lijkt, op scène zetten.
“ [...]tout le patrimoine préindustriel s’impose à nous comme témoignage éclatant d’une capacité perdue de créer ou, encore, d’une capacité de démolir ses propres créations pour mieux continuer, ainsi que ce fut l’usage à travers les générations.”
Françoise Choay, Pour une anthropologie de l’Espace p.245
Vertrekkend vanuit deze bezorgdheid, bestaat het project uit het maken van een bouwwerk gemaakt van bewegingen en gebaren waarin ze fotografie, sculpturen, scenografie, geluids- en video opnames, objets trouvés, teksten en geschriften, documenten gewonnen uit archieven etc. in onderbrengen. Ze ontmoeten mensen en registreren hun getuigenissen. Ze zetten hun denken als kunstenaar naast dat van die actoren en omgevingen, elk drager van zijn eigen realiteiten.
Ze plaatsen de woonproblematiek op een theaterscène. Met het oog op een zo tastbaar mogelijk resultaat, beperken ze zich tot de Brussels context. Desalniettemin zullen toeschouwers van over de hele wereld er een universeel verhaal in herkennen.
De bestaande praktijken in urbanisatie bevatten op zich al vraagstukken die een directe link hebben met de verschillende disciplines die Campos en Heyvaert beoefenen. Neem bijvoorbeeld het concept van landschapskwaliteit, ook wel 'beeldkwaliteitsplan' genoemd. Het gaat effectief over een 'fotografisch' beeld dat tegemoetkomt aan esthetische noden: het landschap dat het oog als het ware voedt. Datzelfde landschap is ook in staat de relatie met het lichaam te herwaarderen, door bijvoorbeeld het gebruik van materialen die een waaier aan tactiele verschillen bieden. Op een hoger cultureel niveau, luisteren ze ook naar wat het landschap vertelt over hun band met handenarbeid en vakkennis: dit is een van de redenen waarom ze bijvoorbeeld het industriële erfgoed behouden, zoals de bovenloopkraan aan de Quai de l'Industrie, die deel uitmaakt van het project mede vormgegeven door l’Escaut architectures, waar ze als residenten worden ontvangen.