Or How I Became the Room

Leen Van Dommelen noemt ze 'betrayals' omdat ze het gevoel hebben dat het lichaam onze innerlijke wereld verraadt en vertaalt in materie (en beweging) buiten onze wil om. Van iets wat verborgen, intiem en alleen voor onszelf waarneembaar is tot iets wat open is om door anderen gezien en geïnterpreteerd te worden.

In een kamer wordt een persoon stukje bij beetje blootgesteld, geanalyseerd en ontleed. Het lichaam ontvouwt zich in de ruimte, met ruimte. Maar dit ontvouwen gebeurt onder een constante spanning. Een spanning die ontstaat tussen het lichaam dat wil loslaten (tonen/verraden) en de geest die zich wil verstoppen. Een spanning die zich beweegt op de grens tussen realiteit en verbeelding, binnen en buiten, materie en niet-materie, controle en het verlies van controle, tussen een kinderspel en helemaal geen spel.