Cutting a Rough Landscape, Live-editing Post-futures

De afgelopen acht jaar keerde ze voor zowel veldwerk als plezier terug naar de Hoge Arctische Archipel van Svalbard, wat resulteerde in een materieel corpus van interviews, geschreven notities, beelden en filmfragmenten. Ze zal fragmenten uit deze collectie activeren, door het materiaal in een live-situatie te monteren en uit te spreken. Het doel is om een echt ruig landschap te laten ontstaan. Niet alleen in de zin van mijn beelden uit Spitsbergen, maar ook in de zin van een ruw landschap van schrijven, denken en uitvoeren. Een landschap als een soort palimpsest, dat voortdurend wordt overschreven, en dus uiteindelijk raakt aan (aanverwante) vragen van auteurschap en eigendom.

Het werk gaat dus niet over de High Arctic. Het gebruikt eerder de notie van geschoolde visies om politieke constructies van het maken van beelden te onderzoeken, door Svalbard te benaderen als een prisma - of een filmset - waarin de geotemporele condities van het filmen zelf worden aangesproken als belichaamd, als een manier van etnografie doen, als bemiddeling, en als betwiste representatie.

Met een kritische benadering van de notie van het essayistische filmexperiment en van de neokoloniale locatie van het Noordpoolgebied in de context van de milieucrisis, behandelt haar werk in feite de relatie tussen de milieucrisis en het beeldpolitieke Noordpoolgebied - twee krachten die haar artistieke onderzoeksproject The Figure of the Guide: Mediating the Arctic Terrain drijven, probeert beter te begrijpen door middel van een wending naar bemiddeling.