Diptych: “Matamatá” and "Life is not useful or It is what it is"

Wat als Descartes of Bento Espinosa in het tropisch regenwoud waren aangekomen? Matamatá begint met deze speculatie. De achtergrond van het dansstuk is het fictieve idee van een filosoof die geconfronteerd wordt met een ander landschap en zijn gedachten onder de loep neemt. In de tropen is de werkelijkheid al wonderbaarlijk, er is een overvloedige overvloed aan leven, meer dan duizend embryo's van gebaren, waar de hitte de gedachten doet falen, waar alles wat we eten en aanraken ons er voortdurend aan herinnert dat we ons lichaam zijn.

Tijdens deze residentie zullen we, begeleid door drie dansers, werken aan het fluisteren, zingen en eten terwijl we het verhalende gedicht Catatau van Paulo Leminski, een tropicalist en barrocodelyc dichter bekend om zijn James Joyce-stijl, waarin de fictie van Descartes' reis naar Brazilië wordt verteld. De bedoeling is om woorden, woorden, werelden te worden.

Wat de titel betreft, moet worden opgemerkt dat deze een paar verschillende betekenissen heeft: Matamatá is een "lomp gebouwd jachtluipaard met een afzichtelijk uiterlijk. Het lijkt op een beest uit een fantastische fauna, geschapen door een grillige god", zoals beschreven door wetenschapscommunicator Eurico Santos in de eerste helft van de twintigste eeuw. Een vleesetende schildpad met een platte en driehoekige kop, die leeft in lagunes en rustige watergebieden van het Amazonegebied, die het voorwerp is van een ecologische misdaad door aquariumverzamelaars in Europa en de VS die hem illegaal invoeren. Het is ook de naam van een tropische boom. In het Engels is matamata een landtong, een smal stuk land dat van een kustlijn in zee uitsteekt, een schiereiland. Mata in het Portugees is een andere manier om bos te zeggen, maar het is ook het gebiedende werkwoord doden (to kill = matar); en mata-mata is ook het laatste moment van de voetbalwedstrijd wanneer een doelpunt genoeg is om de wedstrijd te beëindigen (noot van de redactie: sudden death).

We staan op het punt een wereldwijde wedstrijd te verliezen, en we zijn waarschijnlijk de laatste generatie die zich kan verzetten om een grote klimaatcatastrofe te voorkomen; er is niemand anders, alleen wij. Tegenover de tijdgeest van onze tijd vraag ik me als choreograaf af: hoe vinden we vreugde en plezier om niet te vervallen in melancholische en eco-klimaatangst? Hoe maken we een dans om het einde van de wereld uit te stellen?

We gaan uit van lichamelijke fabulaties om misschien de gedachten van het publiek te laten dansen.