El Solito

Discretie is tegelijk wat iemand het zwijgen oplegt en wat iemand apart zet, waardoor de fictie ontstaat van wezens die individueel kunnen zijn en niet inherent verstrengeld. In wat een solovoorstelling lijkt te zijn, zal Catalina ophouden discreet te zijn. "Ben ik wel in staat om mezelf te zien en mezelf door anderen te laten zien? Hoe kan ik zichtbaar zijn? Hoe kunnen we een ruimte creëren waarin we gewoon in wederzijdse aanwezigheid kunnen zijn?" Geïnspireerd door feministische praktijken van politieke ondersteuning gaat Catalina de opdracht aan om dit werk aan te vatten op de enige manier waarop iemand iets moeilijks kan doen: samen met anderen, in een vertrouwensband die deze "solo" onderbouwt.

Het "ik" metamorfoseert in iets anders – een fictief personage, een soort alter ego, een persona, een dramatisch masker dat resoneert met verhalen en onzichtbare geluiden die gedragen worden door de muren, de vloer, het plafond en de dingen die anderen meebrengen. De persona zingt en klinkt, zij gebruikt haar handen, keel en ingewanden als versterkers van de frequenties die in de materie circuleren. Ze laat de verschillende onzichtbare entiteiten door zodat ze stuiteren en zich verplaatsen om hoorbaar en zichtbaar te worden.