i say longing, i imagine return

Om te erkennen dat we niet kunnen bewegen
op de paden die we al hadden,
stel iemand de vraag:
hoe zouden we ons dan moeten bewegen?
Vertrekkend vanuit vragen rond eigenaarschap,
thuishoren, en anders-zijn,
in de relatie tussen lichaam en land,
stelt iemand de vraag:
kunnen we onze verbeelding van de toekomst radicaliseren?

Tederheid wordt onderzocht als het vermogen om geraakt te worden;
een openheid,
een herinnering aan onze strijd,
een kloof in het bestaan op de manieren die ons zijn voorgeschreven,
een tijdelijke opschorting—een pauze,
om onszelf te lokaliseren,
en te begrijpen wat we kunnen bijdragen
aan dit moment van genormaliseerde crisis en geweld.

Met erkenning van onze collectieve uitputting,
is deze dans een brief,
een fictie,
een getuige,
die herinnert,
geduldig,
introspectief,
bewegend naar een kwetsbare hoop.

In dit choreografische werk—door middel van schrijven, beeldvorming, dans en het werken met archieven—navigeert Kiana Rezvani de ruimtes tussen getuigenis, herinnering en de fragiele rand van politieke verbeelding.

In deze delicate daad van aandacht zit hartzeer, en een herinnering aan de verstrengelde toekomsten die we dragen. Dans is een terugkeer naar verlangen, in elke beweging, opkomend door herhaling, breuk en transformatie.

En wat overblijft na verlies, is een roep naar leven, naar praktijk.