And everything is porous as a bodily crack

In And everything is porous as a bodily crack reizen Alice Giuliani en Camilla Strandhagen door intieme, sci-fi, vervormde sterrenstelsels om te praten over dat wat zo moeilijk uit te leggen is. Ze creëren een utopische dimensie waarin chronische ziekte niet langer een onzichtbare schaduw is, maar een tastbaar wezen. Duikend in Spoonieland, een horizontaal oppervlak dat doet denken aan beschadigde opperhuid, kunnen hun lichamen eindelijk transformeren in hun verborgen en onuitgesproken aandoeningen: ze worden grub-lovers die smelten in vermoeidheid, chronische pijn en paniekaanvallen, ze zijn antilichamen die in opstand komen tegen verplichte gezondheid. Ze spelen elkaars beschermer in de zoektocht naar zorg en plezier.

Dit onderzoek is een poging om de onzichtbare arbeid die chronische aandoeningen veroorzaken tastbaar te maken. Alice en Camilla vragen zich af hoe dit intieme en vaak ontkende onderwerp zich beweegt aan de randen van de performativiteit, in de liminale ruimte tussen het private en het publieke; het fictieve en het biografische; het persoonlijke en het collectieve; het zichtbare en het onzichtbare. Het is hun bedoeling dat de performance een plek van zachte dramaturgie is, waar tijd kan rekken en lichamen hun eigen tempo kunnen vinden om zich te openbaren, vertrouwen te winnen, hun geheimen te ontrafelen, pijn te erkennen, plezier en liefde te vinden. Hoe kan het delen van ervaringen een gemeenschappelijk pad worden naar 'genezing' in de zin van beter leven met onze worstelingen?