(Good times), carrier dances

Instead of stepping on the stage, I step off it, but We're still all there.
It's all a stage. We staged it. Staging it, is doing it. Doing it for the stage…
What if utopia is a spatial, not only temporal stage… (we don’t need another hero)

How is dance a carrier bag?

Voor altijd geobsedeerd door de iconische baslijn in Everybody dance.
Onder de indruk van het niveau van complexiteit en de consistente achtergrondfunctie.
Ze ondersteunt en bevat de gehele instrumentatie en het gevoel van het nummer - constant aanwezig en bij een perfecte pauze van de zanglijn voorzichtig even uitgelicht.
Deze baslijn is de ‘draagtas’ of container van het nummer. (Ursula K. Le Guin)
Deze baslijn is zoals de serie portretten van lege podia door kunstenaar Kevin McCarty.
Disco is een van de leermeesters van dit project.
Disco zoals het is ontstaan heette dansmuziek. Het doel van de muziek was dat mensen zouden dansen, niet dat een persoon op het podium een frontzanger zou zijn.

Met dit project willen Charlie Laban Trier en Noha Ramadan onderzoeken hoe je van het podium kunt stappen zonder de ruimte te verlaten. In een poging om de protagonist te deprioriseren stellen ze onze obsessie met ‘fantastische’ individuen aan de kaak. Door steeds het middelpunt te zijn wissen deze individuelen andere lichamen als het ware uit: degene die zich bewegen in de marge van het verhaal, die werken in de kieren, die de ondersteunende structuur zijn, die denken dat hun lichaam een collectief is, die middelen verzamelen, die nooit zullen eindigen… omdat het samenkomen doorgaat.